Απόψε…Piradello

H θεατρική ομάδα του 1ου Γυμνασίου Σύρου ΣΥΡ act ΙΣΤΕΣ παρουσίασε την Παρασκευή  25 & το Σάββατο 26 Μαΐου 2018 την παράσταση:

Απόψε… Piradello

με τρία μονόπρακτα: ο Μπελαβίτα,  η πατέντα και το πιθάρι.

 

 

 

 

 

«Το πιθάρι» (1917), έξοχο δείγμα του σατιρικού ρεαλισμού του Πιραντέλλο, επικεντρώνεται στην αντιπαράθεση δύο εκκεντρικών και εξίσου αδιάλλακτων τύπων, που αντιπροσωπεύουν δύο διαφορετικούς κόσμους και δύο διαφορετικούς τρόπους σκέψης. Η περηφάνια του λαϊκού μάστορα συγκρούεται με την απληστία του δικομανούς κτηματία. Στους ρόλους εμφανίστηκαν:

Αντωνία Χαλαβαζή: επιστάτης Πε

Μάγια Καραδήμου: Τριζούτσα, εργάτρια

Μίκα Μελισσάρη: Τάνα, εργάτρια

Σελεστίνη Συνοδινού: Καρμινέλα, εργάτρια

Άννα Κορωναίου: Ντον Λολό Τζιράφα

Γιώργος Πλήκας (σε 2 ρόλους): ημιονηγός & Φιλικό

Λήδα Τζαβάρα: Ταραρά

Μαρία Στεφάνου: δικηγόρος Σιμέ

Ελπίδα Κόνταρη: Μπαρμπα-Ντίμα

«Η πατέντα» γράφτηκε ως νουβέλα το 1911 αλλά ανέβηκε ως παράσταση στη Σικελία το1918. Είναι ένα έργο διασκεδαστικό και συγχρόνως θλιβερό που θίγει την αδικία και τη συκοφαντία. Ο Κιαρκάρο, ένας ταλαίπωρος πατέρας τριών παιδιών δε βρίσκει πουθενά δουλειά γιατί όλος ο κόσμος τον θεωρεί γρουσούζη. Έτσι, αποφασίζει να κάνει όπλο την «κακοτυχία» του και να πάει στο δικαστήριο όσους τον συκοφαντούν. Στους ρόλους εμφανίστηκαν:

Αντώνης Κουβαλάκης: ανακριτής Ντ? Αντρέα

Έλενα Μπραζόλα-Μπαχαράκη: Μαρράνκα

Σταυρούλα Κετσέ: Α΄δικαστής

Αριάδνη Κουβαλάκη: Β΄δικαστής

Μαριαλένα Τσαντήλα: Γ΄δικαστής

Ελίζα Καζόλη: Ροζινέλα, κόρη του Κιαρκάρο

Αντωνία Ρηγούτσου: Ροζάριο Κιαρκάρο

«Ο Μπελλαβίτα» (1926), γράφτηκε ως μονόπρακτο από τον ίδιο τον Πιραντέλλο, βασισμένο στη νουβέλα του «η σκιά της τύψης του» (1914). Ο Μπελλαβίτα είναι ένας δυστυχής άντρας που ανέχτηκε για πολλά χρόνια τη σχέση της όμορφης γυναίκας του με τον συμβολαιογράφο Ντενόρα. Μετά το θάνατό της, για να σώσει τον εαυτό του από τη γελοιοποίηση, επινοεί έναν μοναδικό τρόπο να εκδικηθεί τον πλούσιο συμβολαιογράφο. Στους ρόλους εμφανίστηκαν:

Μαρία Στεφάνου: γραμματέας

Μυρσίνη Τζαβάρα: συμβολαιογράφος Ντενόρα

Σελεστίνη Συνοδινού: δικηγόρος Κοντέντο

Μαριαλένα Τσαντήλα: κυρία Κοντέντο

Ναυσικά Γκοτζαμάνη: Μπελλαβίτα

Σκηνικά, κοστούμια: όλη η ομάδα
Κατασκευή πιθαριού: Νίκη Παρμενοπούλου, συντηρήτρια έργων τέχνης, εκπαιδευτικός

Σχεδιασμός αφίσας: Αλεξία Τζεφρίδου καθ. Πληροφορικής, Ελίζα Καζόλη & Έλενα Μπραζόλα-Μπαχαράκη, μαθήτριες

Επιμέλεια & σχεδιασμός προγράμματος: Σόνια Καραγιαννίδου

Συνεργάτης θεατρικού εργαστηρίου: Μαρία Κονδύλη, φιλόλογος

Υπεύθυνη θεατρικού εργαστηρίου, σκηνοθεσία: Σόνια Καραγιαννίδου

[ngg_images source=”galleries” container_ids=”1″ display_type=”photocrati-nextgen_basic_thumbnails” override_thumbnail_settings=”0″ thumbnail_width=”240″ thumbnail_height=”160″ thumbnail_crop=”1″ images_per_page=”20″ number_of_columns=”0″ ajax_pagination=”0″ show_all_in_lightbox=”0″ use_imagebrowser_effect=”0″ show_slideshow_link=”1″ slideshow_link_text=”[Show slideshow]” order_by=”sortorder” order_direction=”ASC” returns=”included” maximum_entity_count=”500″]

 

Ο Λουίτζι Πιραντέλλο (1867-1936) είναι Ιταλός δραματουργός, μυθιστοριογράφος, ποιητής και δοκιμιογράφος. Το 1934 του απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας για «τη σχεδόν μαγική δύναμη του να μετατρέψει την ψυχολογική ανάλυση σε καλό θέατρο». Γεννήθηκε στο Αγκριτζέντο της Σικελίας, τον αρχαίο Ακράγαντα, μία από τις επιφανέστερες πόλεις της Μεγάλης Ελλάδας. Μερικά από τα θεατρικά έργα που τον έκαναν γνωστό: Όπως με θέλεις, Να ντύσουμε τους γυμνούς, Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα, Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε, Απόψε αυτοσχεδιάζουμε, Ερρίκος Δ΄. Πολλά από τα μονόπρακτα θεατρικά του έργα είναι οι ιστορίες που ο ίδιος έγραψε στα διηγήματά του.

 

Την Ελλάδα τη φέρνω μέσα μου. Το πνεύμα της με παρηγοράει και φωτίζει την ψυχή μου. Μπορώ μάλιστα να σας πω ότι, χωρίς να έχω πάει, την ξέρω. Είμαι από τη Σικελία, από τη Μεγάλη Ελλάδα κι υπάρχει πολύ από την Ελλάδα στη Σικελία. Το μέτρο, η αρμονία, ο ρυθμός, ζουν ακόμα σ? αυτή… Άλλωστε είμαι ο ίδιος ελληνικής καταγωγής. Ναι, ναι, μην απορείτε. Το όνομά μου είναι Πυράγγελος. Το Πιραντέλλο είναι η φωνητική παραφθορά του. […] Δεν μπορεί να πει κανείς ότι το θέατρο πρέπει να είναι αυτό ή εκείνο. […] Το θέατρο μπορεί να είναι και αυτό και εκείνο, κι όλα μπορούν να είναι θέατρο. Η τέχνη πρέπει να είναι γέννηση, όχι εφεύρεση. Στη δημιουργία του αληθινού έργου τέχνης υπάρχει το μυστήριο της γέννησης. Μια μητέρα μπορεί να ξέρει τη μορφή που θά ?χει το παιδί που φέρει στα σπλάχνα της; Μπορεί να του δώσει τη μορφή που θέλει η ίδια;